Beatrix werd vermoord in Auschwitz: De Kast vertelt haar verhaal in nieuwe muziek
Ze was nog maar zes jaar oud toen de Duitsers haar in 1944 wegnamen. Met haar familie reisde Beatrix Mirosch als kind door Fryslân, tot ze werd opgepakt en gedeporteerd. Haar naam wordt geëerd met een struikelsteen aan de rand van Holwert, waar ze op 5 februari 1938 werd geboren. Dat is echter niet de enige manier waarop Beatrix Mosch wordt herdacht.
Sytse Broersma van de band De Kast schreef de tekst voor het nummer Blomke op’e klaai, terwijl Syb van der Ploeg de muziek mede componeerde.
Hij wilde er zeker van zijn dat het lied niemand zou kwetsen. Gelukkig vond Annie het prachtig en gaf ze haar toestemming voor het liedje.
Het verhaal van Beatrix raakte Broersma diep. Als geboren Fries uit Reitsum, niet ver van Holwert, voelde hij een sterke verbinding met haar geschiedenis. “Ik kan niet bevatten wat Beatrix en haar familie is aangedaan”, zegt hij. Van der Ploeg vult aan: “Niemand heeft het recht om over het leven van een ander te beschikken.”
De titel van het lied verwijst naar een madeliefje dat groeit op de klei: een symbool van hoop, ondanks de gruweldaden die zijn gebeurd. Beatrix werd in 1944 met haar familie gedeporteerd naar Auschwitz toen de grote ‘Zigeunerrazzia’ gaande was. Daarbij werden 578 Sinti en Roma weggevoerd. In augustus van dat jaar werd ze in het kamp vermoord, net als haar moeder en zusters. Haar vader werd naar een ander kamp gebracht, waar hij maar een paar maanden overleefde. De jongens uit het gezin wisten wel te ontkomen, omdat ze zich konden verstoppen.
Op 7 april 2025 presenteerde De Kast het lied Blomke op ‘e klaai in Kampen als onderdeel van het project ‘Struikelstenen in Muziek’.
In samenwerking met twaalf artiesten uit alle regio’s van Nederland brachten zij dit muzikale eerbetoon. De Kast zal ook weer spelen op bevrijdingsfestivals, zoals ze dat eerder ook altijd deden.
Volgens Van der Ploeg is het belangrijk om deze verhalen door te vertellen.
“Zoiets kan gebeuren als mensen worden uitgesloten. Op een of andere manier voelen deze verhalen nu nog dichterbij. We moeten eraan denken en waakzaam zijn”, besluit Van der Ploeg.
